عوارض ارتودنسی شامل آسیب پریودنتال، درد، تحلیل ریشه، از بین رفتن دندان، اختلال گیجگاهی فکی، پوسیدگی، مشکلات گفتاری و آسیب مینای دندان ها را شامل می شود.. 

می توان فهمید که این عوارض از هم افزایی بین عوامل درمان و بیماری ناشی می شوند. به‌طور کلی، عوامل درمانی که می‌توانند بر عوارض ارتودنسی تأثیر بگذارند عبارتند از نوع براکت ها ناقل‌های نیرو و مدت درمان، در حالی که عوامل مرتبط بیمار هم بیولوژیکی و هم رفتاری هستند. از این رو، تنوع طبیعی بین برنامه‌های درمان ارتودنسی و بیماران باعث ایجاد تغییرات در خطر می‌شود. درک خوب عوارض ارتودنسی ، برای افراد بسیار ضروری است و در صورت قبول این عووارض ها می توانند نسبت به ارتودنسی اقدام کنند.

عوارض ارتودنسی

درمان ارتودنسی می‌تواند با ایجاد التهاب لثه، تحلیل لثه و باز شدن لثه بر پریودنتیوم تأثیر بگذارد.

به خوبی ثابت شده است که وسایل ارتودنسی می توانند کنترل پلاک را که منجر به التهاب لثه می شود، مختل کنند. در حالی که هیپرپلازی لثه مرتبط می‌تواند یک نگرانی زیبایی باشد، پیامدهای گسترده‌تر ژنژیویت در پریودنتیوم سالم در اکثر موارد محدود است. با این حال، ژنژیویت در طول ارتودنسی ممکن است منجر به تجزیه پریودنتال در بزرگسالان مبتلا به بیماری پریودنتال فعال  شود و در جایی که یک بیوتیپ نازک لثه بر روی گشادی آلوئول قرار دارد. 

تعدادی از مطالعات گذشته نگر نشان داده اند که بیمارانی که درمان ارتودنسی انجام داده اند، بیشتر از افرادی که درمان ارتودنسی انجام نداده اند، دچار تحلیل لثه می شوند.  در حالی که این یافته جهانی نیست،  بررسی سیستماتیک شواهد در این رابطه نشان داد که به طور متوسط ​​در نتیجه درمان ارتودنسی یک آسیب کوچک اما قابل توجه بر پریودنتیوم وجود دارد.

درمان ارتودنسی می‌تواند با ایجاد التهاب لثه، تحلیل لثه و باز شدن امبراژورهای لثه بر پریودنتیوم تأثیر بگذارد.

برای آشنایی بیشتر با عوارض ارتودنسی می توانید وارد سایت شاهکار دنتال شوید و اطلاعات کامل را در زمینه عوارض ارتودنسی کسب کنید.

به خوبی ثابت شده است که وسایل ارتودنسی می توانند کنترل پلاک را که منجر به التهاب لثه می شود، مختل کنند. در حالی که هیپرپلازی لثه مرتبط می‌تواند یک نگرانی زیبایی باشد، پیامدهای گسترده‌تر ژنژیویت در پریودنتیوم سالم در اکثر موارد محدود است. با این حال، ژنژیویت در طول ارتودنسی ممکن است منجر به تجزیه پریودنتال در بزرگسالان مبتلا به بیماری پریودنتال فعال 4 شود و در جایی که یک بیوتیپ نازک لثه بر روی گشادی آلوئول قرار دارد. 5

تعدادی از مطالعات گذشته نگر نشان داده اند که بیمارانی که درمان ارتودنسی انجام داده اند، بیشتر از افرادی که درمان ارتودنسی انجام نداده اند، دچار تحلیل لثه می شوند. 6 در حالی که این یافته جهانی نیست، 7 بررسی سیستماتیک شواهد در این رابطه نشان داد که به طور متوسط ​​در نتیجه درمان ارتودنسی یک آسیب کوچک اما قابل توجه بر پریودنتیوم وجود دارد: 0.03 میلی متر رکود، 0.23 میلی متر افزایش عمق پاکت و 0.13 میلی متر از دست دادن استخوان آلوئولی. 8خطر شکستگی پریودنتال ممکن است در بیماران ارتودنسی بالغ بیشتر باشد. یک مطالعه پیگیری رادیوگرافیک روی 343 بیمار ارتودنسی بزرگسال گزارش داد که اگرچه میانگین از دست دادن استخوان در دندان های قدامی 0.54 میلی متر بود، اما بیش از یک سوم بیماران از دست دادن استخوان بیش از 2 میلی متر داشتند و این با سن همبستگی مثبت داشت. 9

ارتودنسی می تواند ثبات پریودنتال را با حرکت دادن ریشه های دندان به خارج از محفظه آلوئولی و نازک کردن لثه متصل به چالش بکشد. 10 جنبه لبی دندانهای ثنایای تحتانی به ویژه در برابر رکود آسیب پذیر است. 6 از این رو، روش هایی که دندان های ثنایای پایینی را به جلو می برند (مانند تراز کردن شلوغی و مکانیک کلاس II) باید با در نظر گرفتن این موضوع انجام شوند. علیرغم ادعای برخی سازندگان برعکس، براکت‌های خود بستن باعث تشکیل استخوان آلوئولی نمی‌شوند، زیرا دندان‌ها به سمت صورت حرکت می‌کنند. 11

گرایش مدرن به سمت تیمارهای غیر استخراجی 12 این موضوع را به ویژه مرتبط کرده است. در حالی که شواهد حکایتی حاکی از آن است که پیشرفت ثنایا می‌تواند مستعد تحلیل لثه باشد، مطالعات مبتنی بر جمعیت نتوانسته‌اند به طور مداوم رابطه بین این دو را نشان دهند. 13 بعلاوه، یک مطالعه پیگیری بزرگ که بیماران استخراج و غیر استخراج را با هم مقایسه کرد، هیچ تفاوتی را در تجربه آنها از رکود نشان نداد. 14 علیرغم پتانسیل نگه‌دارنده‌های زبانی ثابت برای ممانعت از بهداشت دهان، شواهد نشان می‌دهد که آنها در درازمدت کمترین آسیب را به پریودنتیوم وارد می‌کنند. 15

در نهایت، ماهیت چند عاملی از دست دادن چسبندگی پریودنتال، تعیین کمیت سهم درمان ارتودنسی را دشوار می کند. عوامل خطر شناخته شده عبارتند از: سن، بیوتیپ لثه، سیگار کشیدن، عادات بهداشت دهان و دندان، پیرسینگ دهان، چسبندگی به جمجمه و کنترل پلاک. 10 ، 16 علاوه بر این، هر مقایسه ای که بتوان بین مطالعات انجام داد با تغییرات در شروع مال اکلوژن، مکانیک درمان و دوره مشاهده مخدوش می شود. 13بنابراین، این احتمال وجود دارد که زیرمجموعه‌ای از بیماران با تعداد کافی از این عوامل خطر وجود داشته باشند تا از دست دادن دلبستگی قابل توجه بالینی را به عنوان نتیجه درمان ارتودنسی تجربه کنند. با در نظر گرفتن این موضوع، ارزیابی فردی از خطر رکود باید به برنامه ریزی درمانی بیمار ارتودنسی کمک کند و دستورالعمل های بهداشت دهان و دندان مناسب داده شود.